Enternasyonal Komünist Akım

"Artık yeter demek zorundayız! Sadece biz değil, bu ülkenin tüm işçi sınıfı bir noktada artık yeter demek zorunda" (Littlejohn, Ford'un ABD'deki Buffalo damgalama fabrikasında vasıflı işlerde bakım şefi).

Bu Amerikalı işçi, her ülkede tüm işçi sınıfının bilincinde olgunlaşmakta olanı kısaca özetliyor. Bir yıl önce Birleşik Krallık'ta "Öfke Yazı" patlak vermişti. İngiltere işçileri "Artık yeter" sloganlarıyla otuz yılı aşkın bir süredir devam eden durgunluk ve teslimiyetin ardından yeniden mücadeleye atılma çağrısı yaptılar.

Bu yazı, Türkiye'den yakın bir sempatizanın Türkiye'de yaklaşan seçimlerle ilgili görüşlerini içermektedir. Yoldaşın Türkiye'deki seçim sirkine, özellikle de burjuva siyaset arenasına katılımı "anti-faşizm" ya da "demokrasinin savunulması" adına meşrulaştıran sermaye aşırı solunun tehlikeli rolüne ilişkin kınama ve eleştirilerine tamamen katılıyoruz.

Türkiye'deki bazı yoldaşların, Türkiye ve Suriye'yi vuran depremle ilgili olarak yaptığı açıklamayı burada yayınlıyoruz. Resmi ölü sayısı şimdiden 21.000'i geçti ve ilk depremden sağ kurtulan ancak şimdi açlık, soğuk ve hastalıkla karşı karşıya olanları da sayarsak, sayının tırmanması muhtemel. Yoldaşların bu korkunç olaylara verdikleri hızlı tepkiyi selamlıyoruz. Açıklamanın da gösterdiği gibi, bu "doğal" afet, insanları tamamen yetersiz ve dayanıksız konutlarda yaşamak zorunda bırakan kapitalist kâr ve rekabetin duygusuz talepleri nedeniyle çok daha ölümcül hale gelmiştir. Depremin yıkıcı etkileri, kapitalist üretim tarzının her açıdan çürümekte olduğu günümüzde, burjuvazinin işçi sınıfı ve ezilenlerin yaşamlarını ve acılarını hor görmesinin daha da belirginleştiğini göstermektedir. Özellikle de bu felaketin emperyalist savaş tiyatrosunun ortasında gerçekleşiyor olması etkisini önemli ölçüde ağırlaştırmaktadır. Depremin merkez üssü, uzun süredir Türk devleti ile Kürt milliyetçileri arasındaki çatışmalara konu olan, ağırlıklı olarak Kürtlerin yaşadığı bölgede, Maraş'tadır. Suriye'nin kuzeyinde, mağdurların büyük bir kısmı Suriye'deki ölümcül savaştan kaçarak sığınmaya çalışan ve Esad rejiminin Halep gibi şehirlerdeki hastaneleri kasıtlı olarak bombalamasıyla daha da kötüleşen cehennem koşullarında yaşayan mültecilerdir. Bölgedeki savaşan kapitalist gruplar arasında süregelen çatışma da zaten yetersiz olan kurtarma çabalarının önünde siyasi ve maddi bir engel olarak duracaktır.

Komünist solun örgütleri, özellikle dünya işçi sınıfı için büyük bir tehlikenin söz konusu olduğu bir zamanda, proleter enternasyonalizminin ilkelerine bağlılık mirasını birlik içinde savunmalıdır. Ukrayna'daki savaşla birlikte emperyalist katliamın Avrupa'ya dönüşü işte böyle bir zamandır. Bu nedenle, komünist sol gelenekten diğer imzacılarla (ve bu bildiriyi tamamen destekleyen farklı bir eğilime sahip bir grupla), emperyalist savaş karşısında işçi sınıfının temel perspektifleri hakkında aşağıdaki ortak bildiriyi yayınlıyoruz.

Tüm ülkelerde, tüm sektörlerde, işçi sınıfı yaşam ve çalışma koşullarında dayanılmaz bir çöküntüyle karşı karşıya. Sağ veya sol, geleneksel veya popülist tüm hükümetler, dünya ekonomik krizi beterin beterine doğru giderken birbiri ardına saldırılar düzenliyor.

Yine de, zorlu bir sağlık krizinin yarattığı korkuya rağmen, işçi sınıfı tepki vermeye başlıyor. Son aylarda ABD'de, İran'da, İtalya'da, Kore'de, İspanya'da, Fransa'da ve İngiltere'de mücadeleler başladı. Bunlar kitlesel hareketler değil: grevler ve gösteriler hâlâ zayıf ve dağınık. Böyle olsa bile, egemen sınıf, yaygın, gürleyen öfkenin bilincinde olarak bunları dikkatle izliyor.

Paris’te 7 ve 9 Ocak’ta ki saldırılarda öldürülen yirmi kişi arasındaki Cabu, Charb, Tignous, Wolinski dörtlüsü sembol isimlerdi. Bu isimler aynı zamanda bu saldırıların öncelikli hedefleriydi. Neden mi?

1970 yılı bir anlamda Türkiye’de 1908 ve 1923 dönemlerindeki grev hareketlerinin ardından yeniden serpilmeye başlayan dinamik ve militan işçi sınıfı karakterinin bir göstergesi olarak tarihe geçmiştir. Dönemin dünya işçi hareketiyle paralel şekilde gerçekleşen 15-16 Haziran işçi ayaklanması sunduğu deneyimler ve Türkiye işçi sınıfı tarihi için paha biçilmez bir önem taşımaktadır.

Sınıfımız Soma’da, bütün dünya burjuvazisinin içinde boğulmasına yetip de artacak kadar kan dökmüştür. Kaybettiğimiz sınıf kardeşlerimizin anısını ancak sermaye düzeninin tümüne karşı vereceğimiz mücadeleyle, yeni Soma katliamları olmasını engelleyerek yaşatabiliriz.

Tüm dünyada ve Türkiye'de 1 Mayıs demokrasinin vazgeçilmez bir parçası haline gelmiştir. Demokrasi ise insanların kendilerini özgür sandıkları ve sömürülmeye razı oldukları, yanılsamalarla ve allı pullu süslerle dolu bir burjuva yönetim biçimidir.

Rusya’dan enternasyonalist anarşist bir örgüt olan KRAS ve Ukrayna, Moldovya, Litvanya ve İsrail gibi ülkelerden farklı örgütler ve enternasyonalist bireylerce imzalanmış olan bildirgeyi yayınlıyoruz. Kanımızca, bu bildirge, bir tarafa karşı diğerini desteklemeyerek, bütün dünyadaki sömürücülere karşı uluslararası işçi sınıfının çıkarlarını savunarak ve ne zaman savaş çıksa egemenlerin kaynattığı milliyetçi histeriyi lanetleyerek, enternasyonalistlerin savaşa karşı alması gereken tutumu ortaya koyuyor.

Olayların başlaması, Ukrayna hükümetinin 21 Kasım'da AB ile Ortaklık Sözleşmesi'nin Rusya'nın baskısıyla askıya alındığını açıklamasıyla gerçekleşti ve meydanda toplanarak polisle çatışan yüzbinlerce kişi, bu kararı protesto etmeye başladı. Nezalezhnosti Meydanı'ndan toplanan kalabalıklar, bu kararı, Euro bölgesinden uzaklaşıp Rusya'ya yakınlaşmak anlamına geldiği şeklinde yorumlayarak protesto eylemleri düzenlediler ve Rusya ile bir anlaşma yapılmış olmasıyla birlikte eylemler, şiddet ve yoğunluğu azalsa da devam ediyor.

Dünya proletaryası tüm bu savaşlar ve katliamlar karşında kayıtsız kalamaz. Sadece bu dönemin devrimci sınıfı olan proletarya bu kâbusa bir son verebilir. İnsanlık her zamankinden çok daha fazla bir seçim yapmak zorunda kaldı: komünizm ya da barbarlık.

Öte yandan nasıl ‘Arap Baharı’ öneminin son noktasına İspanya’da proleter gençliğin burjuva toplumunun çok daha derinlikli sorgulanmasına yol açan kalkışmasıyla eriştiyse, Mısır işçi sınıfının yeni bir katliamın önünde durma potansiyeli yalnızca dünya kapitalizminin eski merkezlerindeki proleterlerin faal dayanışması ve kitlesel eylemleriyle gerçekleşebilir.

Brezilya’da gelişen protesto hareketi, arkasına dünya burjuvazisini almış Brezilya burjuvazisinin Brezilya’yı sefaleti aşma yolunda bir ‘gelişen’ ülke olarak sunma kampanyasına net bir cevaptır. Bu kampanya özellikle dünya genelinde milyonlarca Brezilyalıyı sözde sefaletten kurtarmakla ün yapan fakat aslında sermayeye büyük hizmeti, kırıntıları en fakir kitlelerle paylaşıp yanılsamalarını baki tutmak ve Brezilya proletaryasını daha da güvencesizleştirmek olan Lula tarafından yapılmaktaydı.